""
(اول فروردین ۱۲۹۲ شیراز -۲۸ اسفند ۱۳۵۹تهران) در کودکی مادر و پدرش-سید علیاکبر (رفعت نظام) - را از دست داد و سرپرستی او را عمویش-سرهنگ سید ابوالقاسم میرهادی- به عهده گرفت. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در تهران به پایان رساند و در سال ۱۳۱۰ برای ادامه تحصیل در دانشگاه سوربن به پاریس رفت و در رشته زبان وادبیات فرانسه فارغالتحصیل شد. پس از بازگشت به ایران، در سال ۱۳۱۳ شمسی به عنوان یکی از نخستین دختران وارد دانشکده پزشکی شد و تحصیلات خود را در آن دانشکده به پایان رساند. در سال ۱۳۲۰ نیز رساله دکتری خود را درباره سیفلیس دهان نوشت و با درجه عالی قبول شد. او از سال ۱۳۲۵ به خدمات فرهنگیاجتماعی پرداخت. دکتر میرهادی پس از چندی، امتیاز روزنامه «ندای زنان» را گرفت و آن را منتشر کرد. این هفتهنامه با رویکرد اجتماعی و پزشکی از سال 1326 منتشر و تا سال 1342 تداوم داشته است. او شعر نیز میسرود و انجمن ادبی ناهید را تأسیس کرد که محفلی برای شاعران و اهل فرهنگ بود. دکتر میرهادی در سال ۱۳۳۱ از سوی سندیکای دندانپزشکی ایران در یازدهمین کنگره جهانی دندانپزشکان در لندن شرکت کرد و سال ۱۳۳۴ از طرف وزارت فرهنگ به دانشگاه پاریس اعزام و در رشته بیماریهای دهان و دندان از آن دانشگاه و نیز رشته بیماریهای دهان کودکان از دانشگاه لندن تخصص گرفت. او علاوه بر خدمات دندانپزشکی، آثاری را تألیف و ترجمه کرده است. کتابهای «مشاهیر و بزرگان شرق و غرب جهان»، «سیفلیس دهان»، «تشخیص و درمان کوفت»، «آماس گوشت دندان» یا «التهاب لثه»، «پرورش کودک»، «تاریخ نویسندگان پارس»، «زندگانی زن»، و «خاطرات لندن» یا «مشاهدات ناهید» از آثار اوست.