""
(زادهٔ ۲۶ ژوئیه ۱۸۵۶ – درگذشتهٔ ۲ نوامبر ۱۹۵۰)، که به اصرار خود با نام برنارد شاو شناخته میشود، نمایشنامهنویس، منتقد ادبی، اهل جدل، فعّال سیاسی و مبلّغ سوسیالیست ایرلندیتبار، و همچنین گیاهخوار بود. او ۶۰ نمایشنامه از خود به جای گذاشت و در آثارش تلفیقی از طنز معاصر و تمثیل تاریخی را به کار میبرد. وی تبدیل به برجستهترین نمایشنامهنویس دوران خود گردید و در سال ۱۹۲۵ برندهٔ جایزهٔ نوبل ادبیات شد. از او بهعنوان توانمندترین نمایشنامهنویس بریتانیایی پس از شکسپیر و نافذترین رسالهنویس پس از جاناتان سوییفت، هجونویس ایرلندی، یاد میکنند. برنارد شاو همچنین یکی از برترین منتقدان موسیقی و تئاتر نسل خود محسوب میگردد. او از مؤسسان مدرسه اقتصاد لندن بود. او در اواخر دههٔ ۱۹۲۰ به دلیل اعتقاد فابیانیسم به اصلاح تدریجی از نقش اجرایی خود کنارهگیری کرد و به تحسین دیکتاتورهای چپ و راست از جمله موسولینی و استالین پرداخت. در سالهای پایانی عمرش بیانیههای عمومی کمتری منتشر ساخت، اما تا مدت کمی پیش از مرگ به خلق آثار فراوانش ادامه داد و در ۹۴ سالگی در حالی که از دریافت تمام نشانهای ملی - از جمله نشان مریت در سال ۱۹۴۶ - خودداری کرده بود از دنیا رفت.