هیچ کتابخوانی نیست که در مقطعی از زندگی خود اسیر جادوی نشریات نشده باشد. ماهنامهها، فصلنامهها و حتی گاهنامهها به وقت انتشار خود شوری در دل خوانندگانشان ایجاد کردهاند که انتشار هیچ کتاب مستقلی قابل قیاس با آن نبوده است. از جریان سازی و اعلام وجود جنبشهای ادبی و هنری که جایگاهشان غالباً همین نشریات بوده هم نباید غافل شد. ردپای نویسندگان مشهور معاصر را گاه میتوان در نشریات مستقل و گاه شهرستانی سالهای دور پیدا کردکه با سری پر شور در پی افکندن طرحهایی نو بودهاند. برخی نیز موفق شده‌اند و سبک و سیاقی تازه پدید آوردهاند.
ادامۀ مطلب
Talkhand –
کتاب خیلی خوب و جالبی هست؛ ولی اگر خوب دقّت کنیم می‌بینیم که دوران پهلوی، دوران طلایی ادبیات و هنر و فرهنگ ایران بود. مثلاً در شعر، ما نیما یوشیج را داشتیم که بعداً هیچ‌وقت دوباره تکرار نشد. در موسیقی، داستان‌نویسی، سینما، تئاتر، مجسمه‌سازی و نقّاشی و خیلی موارد دیگر هم کارهای شاخص و ممتازی خلق شدند. حتّی در زمینه‌های دیگری مثل صنعت، ورزش، روابط بین‌الملل و غیره هم ایران موفّقیت‌های بزرگی کسب کرد که هیچ‌وقت قبل از این دوران و بعدش وجود نداشتند یا تکرار نشدند.