""
(۱۹ بهمن ۱۲۹۵ در ساری – ۹ اردیبهشت ۱۳۶۸ در تهران) فیلسوف، نویسنده، شاعر، نظریهپرداز برجستهٔ مارکسیسم-لنینیسم، ایدئولوگ و عضو کمیتهٔ مرکزی و هیئت سیاسی حزب توده ایران در سالهای انقلاب ایران بود. وی از نخستین سالهای دهه سی خورشیدی تا سال ۱۳۶۲ که به زندانهای جمهوری اسلامی ایران افتاد، «معروفترین و برجستهترین چهرهٔ نظری حزب توده ایران» شناخته میشد. وی در دوران سلطنت محمدرضا پهلوی در دادگاهی نظامی به صورت غیابی محکوم به دو بار اعدام شده بود. پس از انقلاب سال ۱۳۵۷ همراه با دیگر رهبران حزب توده به ایران بازگشت و به ادامهٔ فعالیتهای سیاسی در رهبری حزب توده ایران پرداخت. با شروع سرکوب حزب توده ایران در بهار ۱۳۶۲ و در یورش دوم، او نیز دستگیر و زندانی شد. پس از مدتی مانند بسیاری از دیگر رهبران حزب توده ایران در مصاحبههای تلویزیونی که دستگاههای اطلاعاتی جمهوری اسلامی ترتیب داده بودند، شرکت کرد و با فشار شکنجههایی که در زندان دیده بود از کارها و عقاید گذشته خود ابراز ندامت و خود و تمام باورهای زندگیاش را نفی کرد.
دفتری که با عنوان “در آستانِ اطلسینِ سَحَر” در پیشِرو دارید، حاوی 240 قطعه از سُرودهها و ترجمههای منظومی است که شاعر در قالبهای گوناگون (از دوبیتی، رباعی، غزل، قصیده، مثنوی، قطعه، مُسَمَّط، چارپاره و شعرِ هجائی گرفته تا شعرِ نو و شعرِ سپید و نثرِ موزونِ شاعرانه…) در بازۀ زمانی چهلساله از حیاتِ حزب طبقۀ کارگر طبع آزموده و آنها را سُروده است که برخی از آنها برای نخستینبار انتشار مییابند. با طبقهبندی اینآثار بهترتیبِ زمانِ سُرایش و یا تاریخِ انتشارِ اوّلیۀ آنها در دو بخشِ “سُرودهها” و”ترجمهها“دراین مجموعه، گمان میرود این سخنِ طبری دربارۀ داستانهایش،در اینجا نیز مصداق یابد که “در اثرِ دامنۀ طولانی زمانِ آفرینشِ این قطعات، ناچار در آنها اختلافِ سَبک وُ سطح برای خوانندۀ تیزبین مشهود است“.